کجا مثل خدیجه مى‏ توان یافت‏

منبع: سید جواد حسینی، نشریه پاسدار اسلام 1387 شماره 321

نیست زنى در سخا به پاى خدیجه‏

چشم فلک خیره بر وفاى خدیجه‏

بنت «خویلد» که چرخ پیر عقیم است‏

تا که بزاید زنى به جاى خدیجه‏

رفعت طبع و صفاى باطن وى را

کس نشناسد مگر خداى خدیجه‏

یک زن و این قدر جانفشانى و ایثار

چشم خِرَد مات بر عطاى خدیجه(1)

در حدوده سه، یا فراتر از سه دهه پیش از اسلام، در دامن طبیعت و پاک و سالم حجاز، و در کرانه چاه جوشان زمزم، این یادگار الهام‏بخش «هاجر» و «اسماعیل» دخترى دیده به جهان گشود که در زندگى پر فراز و نشیب و تاریخ سازش نشان داد که دلى به شفافى آینه صاف، اندیشه‏اى به جوشانى زمزم، و فطرتى به زلالى آبشارهاى بلند و زیبا و پاک و دور از دسترس داشت.

خانواده او بر خلاف رسم سیاه و منحط زمانه، مقدم او را گرامى داشتند و ضمن تبریک ولادت او به پدرش «خویلد» و مادرش «فاطمه» نام نوزاد خویش را «خدیجه» به مفهوم برگزیده و گسسته و بیگانه‏اى از ناپسندى‏ها و نازیبایى‏ها و نارواها برگزیدند.(2)